Martwe Jezioro

słaba i naiwna tak jak druga część .

słaba i naiwna tak jak druga część .

"Martwe jezioro " należy zaliczyć do książek obyczajowych z tajemnicą w tle, niż kryminałów z których jest znana autorka Olga Rudnicka. Fabuła porusza, powagą tematu wzbudza emocje, nie jest również pozbawiona odpowiedniej dawki humoru. Bardzo dobra lektura. Polecam.

"Martwe jezioro " należy zaliczyć do książek obyczajowych z tajemnicą w tle, niż kryminałów z których jest znana autorka Olga Rudnicka. Fabuła porusza, powagą tematu wzbudza emocje, nie jest również pozbawiona odpowiedniej dawki humoru. Bardzo dobra lektura. Polecam.

„Martwe jezioro” pochłonęło mnie jak wir – i ani myślało wypuścić! Rudnicka zaserwowała mi jazdę bez trzymanki: zagadki, rodzinne sekrety, cięty humor i bohaterka, której kibicowałam z całego serca (choć momentami chciałam nią potrząsnąć). To literacka petarda z iskrą ironii i szczyptą absurdu. Bawi, intryguje, zaskakuje. Zdecydowanie nie polecam… jeśli planujesz spokojny wieczór i dużo snu!

„Martwe jezioro” pochłonęło mnie jak wir – i ani myślało wypuścić! Rudnicka zaserwowała mi jazdę bez trzymanki: zagadki, rodzinne sekrety, cięty humor i bohaterka, której kibicowałam z całego serca (choć momentami chciałam nią potrząsnąć). To literacka petarda z iskrą ironii i szczyptą absurdu. Bawi, intryguje, zaskakuje. Zdecydowanie nie polecam… jeśli planujesz spokojny...

Moim zdaniem jest to jedna z najsłabszych książek Olgi Rudnickiej. Jest smutna, bez zwykłego poczucia humoru autorki. Bohaterka, która odniosła sukces, była niekochana w domu. Miała przyjaciółkę, która niejako ją adoptowała. To w jej bracie się zakochała. Była szczęśliwa, kiedy odwiedzała jej dom. W domu spotykało ją samo zło, wieczna krytyka, niezadowolenie. Jej brat niczego nie osiągnął, ale był wielbiony. Nagła śmierć bliskiej osoby, która zapisała swój majątek na nią powoduje wiele sytuacji w rodzinie. Jaki związek ma to tytułowe martwe jezioro z marzeniami, snami bohaterki? Jaka tragedia doprowadziła do śmierci prawdziwych rodziców bohaterki? Co zrobili "ci drudzy"? Co nimi kierowało? Jak poradzić sobie z nienawiścią i damskim bokserem? Jak doprowadzić sprawę do końca? Jak współpracować z detektywem? Na te i wiele innych pytań odpowie nam ta pozycja. Nie jest to książka wesoła, tak jak pozostałe pozycje autorki. Czytało mi się ją ciężko, głównie ze względu na psychologiczne emocje bohaterki. Czułam złość na tych ludzi, jak można być tak podłym! Autorce udaje się zatem zbudować świat, który nas zachęca i wciąga za sobą do końca. Kontynuacją, zdecydowanie lepszą, jest "Czy ten rudy kot to pies?", gdzie będzie mowa o przyjaciółce głównej bohaterki. Mamy nadzieję, że Beata odnajdzie szczęście w miłości. Jej uniesienie się honorem i obrona przed wykorzystaniem, skrzywdzeniem, niechęcią rodziny, powoduje, że jej współczujemy. Mimowolnie zastanawiamy się, a co by było gdyby to nas spotkało? Czy znaleźlibyśmy w sobie tyle samo siły, aby nikt nas nie zranił? Oschła, jak wielu ją odbiera, ale tak naprawdę ostrożna, Beata odnosi sukcesy, ale nie jest szczęśliwa. Dopiero rozliczenie z własną przeszłością jest w stanie dać ukojenie dziewczynie. Nikt nie powiedział, że konfrontacja z rzeczywistością i patologiczną rodziną jest łatwa, ale od czego ma się wsparcie przyjaciółki i przyszywanej rodziny? Nie wybieramy, gdzie się rodzimy, ale decydujemy, kim się stajemy! To nasza decyzja! Rudnicka pokazuje, jaką rolę pełni decydowanie o sobie i wolna wola! Wbrew wszystkiemu i wszystkim możemy osiągnąć sukces!

Moim zdaniem jest to jedna z najsłabszych książek Olgi Rudnickiej. Jest smutna, bez zwykłego poczucia humoru autorki. Bohaterka, która odniosła sukces, była niekochana w domu. Miała przyjaciółkę, która niejako ją adoptowała. To w jej bracie się zakochała. Była szczęśliwa, kiedy odwiedzała jej dom. W domu spotykało ją samo zło, wieczna krytyka, niezadowolenie. Jej brat...

Bardzo ciekawie napisana książka. To historia młodej kobiety Beaty, która po latach odkrywa skrywaną przez rodzinę tajemnicę dotyczącą pochodzenia dziewczyny. Chociaż temat jest poważny to autorka świetnie posługuje się piórem dodając do powieści idealnie zbalansowaną dawkę dobrego humoru. Polecam.

Bardzo ciekawie napisana książka. To historia młodej kobiety Beaty, która po latach odkrywa skrywaną przez rodzinę tajemnicę dotyczącą pochodzenia dziewczyny. Chociaż temat jest poważny to autorka świetnie posługuje się piórem dodając do powieści idealnie zbalansowaną dawkę dobrego humoru. Polecam.

Po lekturze "Lilith" Olgi Rudnickiej miałam ochotę na kolejną książkę tej autorki. Wybrałam "Martwe jezioro" i nie zawiodłam się. Książkę przeczytałam jednym tchem i już mam ochotę na kolejną powieść Rudnickiej.

Po lekturze "Lilith" Olgi Rudnickiej miałam ochotę na kolejną książkę tej autorki. Wybrałam "Martwe jezioro" i nie zawiodłam się. Książkę przeczytałam jednym tchem i już mam ochotę na kolejną powieść Rudnickiej.

Inna niż te, które dotychczas czytałam tej autorki, ale nie zawiodłam się. Napisane fajnym językiem, krótko, zwięźle i na temat. Historia jaka mogłaby, a może gdzieś kiedyś zdarzyła się naprawdę ?

Inna niż te, które dotychczas czytałam tej autorki, ale nie zawiodłam się. Napisane fajnym językiem, krótko, zwięźle i na temat. Historia jaka mogłaby, a może gdzieś kiedyś zdarzyła się naprawdę ?

Przeczytałam w myśl poznawania polskich autorów. Książka ma sporo niedociągnięć i specyficznych rozwiązań fabularnych, jednak ogólne wrażenie mam pozytywne. Główna bohaterka Beata była dla mnie chwilami irytująca ale książka jak dla mnie na plus. Tym bardziej, że pozycja ta była debiutem literackim autorki.

Przeczytałam w myśl poznawania polskich autorów. Książka ma sporo niedociągnięć i specyficznych rozwiązań fabularnych, jednak ogólne wrażenie mam pozytywne. Główna bohaterka Beata była dla mnie chwilami irytująca ale książka jak dla mnie na plus. Tym bardziej, że pozycja ta była debiutem literackim autorki.

Wymęczyłam... Sztuczne postaci, jakby z serialu brazylijskiego. Płytkie dialogi. Sztuczność goni sztuczność, co chwilę przewracałam oczami z niedowierzania. Może i jest to lekka historia, ale doprawdy nie rozumiem ocen tej książki wyższych niż 5. Dokończyłam tylko z ciekawości, ale zdecydowanie nie sięgnę po II część.

Wymęczyłam... Sztuczne postaci, jakby z serialu brazylijskiego. Płytkie dialogi. Sztuczność goni sztuczność, co chwilę przewracałam oczami z niedowierzania. Może i jest to lekka historia, ale doprawdy nie rozumiem ocen tej książki wyższych niż 5. Dokończyłam tylko z ciekawości, ale zdecydowanie nie sięgnę po II część.

Ciekawy lekki przerywnik , i tyle.

Ciekawy lekki przerywnik , i tyle.