Z twórczością Agnieszki Lingas-Łoniewskiej po raz pierwszy spotkałam się stosunkowo niedawno, zaledwie miesiąc temu. Kończąc książkę, którą wówczas czytałam, wiedziałam już, że to nie ostatnia książka pani Agnieszki, którą przeczytam. Natychmiast zaopatrzyłam się w kolejną. Chciałam się przekonać, czy autorka rzeczywiście ma talent do poruszania każdego skrawka serca czytelnika, czy to tylko tamta książka miała w sobie taką magię. Padło na "Skazani na ból". Sięgając po książkę miałam głęboką nadzieję, że i ta okaże się równie dobra i naładowana ogromem emocji. I na szczęście nie zawiodłam się.

Autorka w książce porusza problem miłości między dwojgiem młodych ludzi, których dzieli niemal wszystko. Aleks to skinhead, który jest mocno związany z bractwem, do którego należy i wierny wyznawanym ideologiom. Amelia to licealistka, przeciętna nastolatka, która mieszka z nadopiekuńczymi rodzicami we Wrocławiu. Bohaterowie spotykają się w nieoczekiwanych i niezbyt przyjemnych okolicznościach. Wówczas nie wiedzą jeszcze, że spotkanie to nieodwracalnie wpłynie na ich życie.

Z początku, choć pełna nadziei na dobrą książkę, miałam wątpliwości czy przekona mnie to, że głównym bohaterem jest skinhead. Bałam się, że nie wczuję się w klimat książki, że jej nie zrozumiem i zrazi mnie to do dalszego czytania. Ale moje obawy były zupełnie niepotrzebne. Książka otworzyła przede mną nowy świat, wprowadziła mnie (być może trochę zbyt ogólnie) w dotychczas nieznaną mi kulturę skinów. Autorka poświęca dużo miejsca na opisanie ich poglądów, przekonań, nie zanudzając przy tym czytelnika. I choć - tak jak Amelia - w ogóle ich nie popieram i nie rozumiem, to jednak potrafię zrozumieć, dlaczego bohaterka oddała swoje serce chłopakowi, który jest im wierny.

"Teraz jeszcze miałem kobietę, która wprawdzie nie rozumiała moich zapatrywań, ale wiedziałem, że mnie kocha. A ja kochałem ją. Podobno miłość potrafi zwyciężyć wszystko. Tak słyszałem. Więc powoli zaczynałem wierzyć w to, że pokona także różnice, które nas dzielą."

Jednak nic nie jest takie proste, jak się wydaje. Amelia skrywa w sobie tajemnice, przez które nic już może nie być takie samo. A zakończenie książki powoduje, że człowiek nie wie, co dalej ma ze sobą zrobić i czym zająć myśli.

Książka wyzwoliła ze mnie całą gamę emocji. Nieraz się uśmiechałam mając przed oczami sceny tajemnych schadzek w parku oraz obrazy upojnych chwil bohaterów. To znowu ze zdenerwowania nad zachowaniem Aleksa drżały mi ręce. Niekiedy śledząc jego postępowanie czułam gniew i złość. Pojawiała się też niepewność, jak konserwatywni, nieco przewrażliwieni rodzice Amelii zareagują na "inność" jej chłopaka, ale i ciekawość jak to będzie dalej, czy wszystko ułoży się po myśli bohaterów. Czułam sporą obawę o to, jakie tajemnice skrywa Amelia i serce mi się rozdzierało, gdy już je poznałam. A w końcu też znalazło się miejsce na łzy... i te wzruszenia, i te rozpaczy.

Ten genialny wyciskacz łez czyta się jednym tchem. Im dalej czytelnik zagłębia się w książkę, tym bardziej nie chce przestać czytać. Nie da się przejść obojętnie obok tej książki. Historia Amelii i Aleksa na długo zapadnie w mojej głowie. Bez wątpienia mogę polecić książkę każdemu, kto nie wstydzi się płakać, bo łez z pewnością nie zabraknie. I choć nie mogę odżałować tego, że wcześniej nie zainteresowałam się twórczością autorki, to z drugiej strony cieszę się ogromnie, że przede mną jeszcze tyle nieprzeczytanych książek Pani Agnieszki... Już się nie mogę doczekać aż sięgnę po kolejną.

Z twórczością Agnieszki Lingas-Łoniewskiej po raz pierwszy spotkałam się stosunkowo niedawno, zaledwie miesiąc temu. Kończąc książkę, którą wówczas czytałam, wiedziałam już, że to nie ostatnia książka pani Agnieszki, którą przeczytam. Natychmiast zaopatrzyłam się w kolejną. Chciałam się przekonać, czy autorka rzeczywiście ma talent do poruszania każdego skrawka serca...